چهار و بیست و پنج دقیقهٔ چهارشنبه سه آذر هزار و چهارصد شمسی، پیشتر در دو سال گذشته در این باره چندین بار شاید به کلام و قلم سخن رانده شده است، از نظر ما انسان تلاشش را انجام دهد بهتر است از شرمندگی خویش، ممکن است افرادی از سر شفقت و خیرخواهی یا حسادت چنین عنوان کنند که راهی شما قصد پیمودن دارید را رفته‌اند، انتهای آن را دیده‌اند و چرخ را که از نو اختراع نمی‌کنند، یا طاق اندیشه و کران فکرشان به آن قد است یا مایل به ترقّی شما نیستند، شاید هم محق باشند، باری ، در یک درخت سیب دو عدد سیب خیلی هم شبیه هم باشند یکی نیستند، فرد می‌گوید من امکانات خود را دارم، زیر ساخت خود را دارم، شرایط و ارتباطات خود را دارم، نگاه و فکر و نگرش و فرصت خود را دارم، روی هم رفته از این منظر انسان تلاش خویش را داشته باشد بهتر از شرمندگی‌ست، اینکه اراده و همّت فرد در چه راستا و مسیری‌ست بحث دیگری‌ست، چنین به گمان ما رسیده است.
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.